🐺 Mięczaki Zwierzęta O Miękkim Ciele Okrytym Muszlą

Mięczaki (Mollusca), jeden z trzech, obok stawonogów i strunowców, najbogatszych w gatunki typów świata zwierzęcego - co najmniej 130 tys. gatunków współczesnych. Odznacza się największym zróżnicowaniem budowy i rozmiarów ciała - od poniżej 1 mm (niektóre ślimaki) po przeszło 21 m (głębinowe głowonogi z rodzaju Architeuthis). Znane od początków kambru, zapewne wywodzące się jeszcze z prekambru, pełne zróżnicowanie osiągnęły w późnym kambrze i ordowiku i trwa ono do dziś. Pochodzenie niejasne, zapewne od organizmów podobnych do współczesnych wstężnic, najbliższe są im sikwiaki (teoria "wirkowa". Alternatywna "pierścienicowa" postuluje przodka zbliżonego do najpierwotniejszych pierścienic). Do mięczaków należą zwierzęta pierwouste o bruzdkowaniu spiralnym (poza głowonogami), z larwą typu trochoforylub veliger (oprócz głowonogów), o symetrii dwubocznej (utraconej przez wszystkie ślimaki w wyniku torsji, czyli obrotu worka trzewiowego w stosunku do nogi i głowy o 180°), głowie wyodrębnionej (poza małżami), układzie krwionośnym typu otwartego, ciele okrytym grzbietowo charakterystycznym płatem skórno-mięśniowym zwanym płaszczem. Płaszcz może okrywać tylko trzewia (ślimaki i głowonogi), ale zawsze tworzy charakterystyczną jamę płaszczową, w której znajdują się orzęsione ktenidia (często funkcjonujące jako skrzela, ale zapewne wyjściowo będące narządem zapewniającym przepływ wody przez jamę), gruczoły śluzowe i chemoreceptory, a także odbyt i ujścia narządów płciowych i wydalniczych. Płaszcz ma zdolność wytwarzania struktur mineralno-organicznych (głównie z węglanu wapnia w obrębie matrycy z białkowej konchioliny). Prawdopodobnie wobec zaniku zdolności regeneracji dobór naturalny premiował taką ochronę organizmu przed urazami mechanicznymi. Obok płaszcza drugą i ostatnią wspólną i unikalną cechą wszystkich mięczaków jest leżąca w gardzieli tarka (zanikła u małży, a zredukowana u niektórych ślimaków), zbudowana z szeregu rytmicznie powtarzanych, poprzecznych szeregów zębów opatrzonych guzkami, służąca do pobierania i rozdrabniania pokarmu. Skomplikowana budowa tarki zróżnicowana pomiędzy grupami, u form drapieżnych zęby większe i jest ich mniej w poprzecznym rzędzie (redukcja z kilkudziesięciu u roślinożernych do 1). Wyróżnia się 2 podtypy mięczaki: pierwotniejsze, reprezentowane przez paręset morskich gatunków obunerwce (Aculifera) z 2 gromadami: bruzdobrzuchy (Solenogastres), z nich bywają wyodrębniane Caudofoveata w pierwotniejszą gromadę, i chitony (Polyplacophora), oraz bardziej zróżnicowane muszlowce (Conchifera) z 5 gromadami: jednotarczowce (Monoplacophora), ślimaki (Gastropoda), głowonogi (Cephalopoda), małże (Bivalvia) i łódkonogi (Scaphopoda). Bruzdobrzuchy - robakowate, ryjące w dnie i polujące na drobne zwierzęta zamieszkujące osad, kilkumilimetrowe do kilkunastocentymetrowych, o strukturach zmineralizowanych w postaci igieł. Chitony - owalne, spłaszczone zwierzęta żyjące głównie w litoralu, zeskrobujące drobne glony z twardego podłoża (wyjątkowo - drapieżne), okryte na grzbiecie 8 wapiennymi płytkami niehomologicznymi z muszlą Conchifera. Jednotarczowce - do niedawna uważane za wymarłe, kilkanaście gatunków morskich, głębinowych zwierząt o czapeczkowatej muszli średnicy do paru cm. Z kopalnych jednotarczowców wyprowadza się pozostałe gromady muszlowców. Ślimaki - najbogatsza w gatunki (ok. 100 tys.) i najbardziej zróżnicowana gromada. Głównie morskie, ale też słodkowodne i - jedyne z mięczaków - lądowe (przeszło 30 tys. gatunków, na ogół w siedliskach wilgotnych, ale znane nawet pustynne). Muszla najczęściej spiralnie skręcona, u ruchliwych może zanikać, osiąga 60 cm, sam ślimak przeszło 1 m. W morzu większość w bentosie, ale też formy aktywnie pływające lub makroplanktoniczne. Roślinożerne, detritusożerne, drapieżne, szereg jadowitych. Głowonogi - rozkwit w erze mezozoicznej, obecnie mniej niż 1 tys. gatunków. Najpierwotniejsze łodzikowate (Nautiloidea: kilka gatunków Nautilus przetrwało do dziś) o zewnętrznej muszli z poprzecznymi przegrodami (aparat hydrostatyczny). Podobne były całkowicie wymarłe amonity (Ammonoidea), bliższe jednak współczesnym pozbawionym zewnętrznej muszli Coleoidea (mątwy, kalmary i głowonogi) niż łodzikom. Do Coleoidea należą największe mięczaki, aktywnie pływające (napęd odrzutowy: woda wyrzucana z jamy płaszczowej przez lejek) lub bentoniczne drapieżniki, o wysokim stopniu koncentracji centralnego układu nerwowego i wynikającej z tego najwyższej wśród bezkręgowców inteligencji, często o wielkich oczach o skomplikowanej budowie (największe znane oczy - do 30 cm średnicy - u Architeuthis), nodze zredukowanej do lejka i wieńcu 8 lub 10 ramion opatrzonych przyssawkami, otaczających otwór gębowy i służących do chwytania i przytrzymywania zdobyczy. Małże - przystosowane do osiadłego lub niemal osiadłego trybu życia, o muszli złożonej z dwóch połączonych zamkiem i więzadłem skorupek. Większość to filtratory, wychwytujące pokarm na rozbudowanych ktenidiach. Ok. 30 tys. gatunków, większość morskich, ale i słodkowodne. Przydacznie (Tridacna) osiągają 1,3 m długości i kilkaset kg wagi. Łódkonogi - muszla w postaci zwężającej się stożkowato rurki, kilkadziesiąt morskich gatunków.

Typ: Mięczaki (Mollusca) Gromada: Chitony (Polyplacophora) Gromada: Jednotarczowce (Monoplacophora) Gromada: Ślimaki (Gastropoda) Gromada: Łódkonogi (Scaphopoda) Gromada: Małże (Bivalvia) Gromada: Głowonogi (Cephalopoda) Większość mięczaków to organizmy morskie, lądy opanowały jedynie ślimaki. Kałamarnica olbrzymia to największy mięczak – 25 metrów, 20 ton. Wtórna jama ciała, trójwarstwowa budowa, symetria dwuboczna. Filogeneza mięczaków Przodkami mięczaków są najstarsze pierścienice – u obu występuje ten sam typ larwy: trochofora. U jednotarczowców jako pierwszych pojawiła się skorupka. Dawniej, w erze paleozoicznej, w dewonie amonity i belemnity opanowały morza, jednak wymarły pod koniec ery mezozoicznej, a ich miejsce zostało zastąpione kałamarnicami i ośmiornicami. Ślimaki są najliczniejsze pod względem gatunków, jako jedyne wyszły z morza na ląd. Budowa ciała mięczaków U chitonów i jednotarczowców zauważalne są ślady metamerii, u innych mięczaków już nie. Zwykle w ciele mięczaka wyodrębnia się: głowę (małża nie posiada), tułów (worek trzewiowy), nogę po brzusznej stronie ciała. Na tułowiu tworzy się płaszcz, przestrzeń między fałdem płaszcza a workiem trzewiowym nazywamy jamą płaszczową, w krórej znajdują się skrzela i końcowe części układu pokarmowego, rozrodczego i wydalniczego. Płaszcz często wytwarza muszlę (lub skorupę). Reszta ciała jest miękka i pokryta jednowarstwowym nabłonkiem. Ślimaki przekształciły worek trzewiowy – spiralnie go skręciły i obróciły. Skutkiem czego było przemieszczenie narządów wewnętrznych, a otwór odbytowy znalazł się z przodu ciała. Głowonogi przekształciły nogę w macki i lejek. Mięśnie są zróżnicowane – nie tworzą więc wora powłokowo-mięśniowego. Muszla i ciśnienie płynu w jamie ciała pełni funkcję szkieletu. Jama ciała – celoma została zredukowana do worka osierdziowego. Układ pokarmowy Jelito podzielone na trzy części. Wyodrębnia się: otwór gębowy (może mieć jedną lub dwie szczęki), gardziel z tarką, żołądek (element jelita środkowego), wątrobę, otwór odbytowy. Układ oddechowy U wodnych pierzaste lub płatowe skrzela. U lądowych ślimaków wykształciły się jamy płucne, czyli silnie ukrwiona wewnętrzna powierzchnia jamy płaszcza. Łódkonogi oddychają wewnętrzną powierzchnią jamy płaszczowej. Układ krążenia Otwarty, worek osierdziowy i kilka krótkich tętnic. Serce zbudowane z workowatej komory i przedsionków (tyle ile jest skrzeli). Krew płynie: skrzela->przedsionki->komora->zatoki jamy ciała. Głowonogi mają bardziej skomplikowany układ krążenia: półzamknięty (tylko część krwi wylewa się do zatok ciała, a większość płynie w naczyniach krwionośnych), występowanie serca skrzelowego, dwa obiegi krwi. Układ nerwowy Chitony i jednotarczowce: obrączka okołogardzielowa, cztery podłużne pnie nerwowe połączone spoidłami. Zwykłe mięczaki: para zwojów mózgowych i nożnych, bocznych i trzewiowych. Głowonogi: zebranie zwojów nerwowych i wytworzenie mózgu, chronionego puszką mózgową. Dzięki temu mają złożone formy zachowań: uczenie się i koordynacja działania w grupie. U prymitywnych mięczaków występuje tylko narząd równowagi i dotyku. Jednak np. u głowonogów wykształciły się pęcherzykowate oczy, które mają zdolność akomodacji (dostrajania). Układ wydalniczy Silnie przekształcone metanefrydia, czyli nerki są głównym narządem wydalniczym. Z nerek do jamy płaszczowej prowadzą moczowody. Mięczaki wodne wydalają amoniak i mocznik, a lądowe ślimaki – kwas moczowy. Rozmnażanie się i rozwój mięczaków Rozmnażanie wyłącznie płciowe. Większość ślimaków i część małż to obojnaki. U morskich mięczaków występuje zapłodnienie zewnętrzne lub w jamie płaszczowej ciała, a u ślimaków lądowych zapłodnienie wewnętrzne (krzyżowe). Głowonogi i większość ślimaków płucodysznych mają rozwój prosty. U reszty mięczaków w cyklu życiowym jest larwa – trochofora. Larwa ma dwie drogi do wyboru: przekształcenie się w dorosłego osobnika lub w następną postać larwalną – weliger. Droga druga spotykana jest u małż i ślimaków. Przegląd i znaczenie mięczaków (przekształcone i dopełnione notatki Anety Skawińskiej z jej bloga: ) Małże: Głowonogi: Jako formy osiadłe zagrzebują się w piasku, czy w mule, albo przytwierdzają się do twardego podłoża. Ciało schowane do muszli (prawie); muszla ma klinowaty kształt (ułatwia zagrzebywanie się); wystaje tylko noga, na niej znajdują się komórki zmysłowe (kształt klina). Syfon wpustowy – woda wpływa do jamy płaszcza; większa średnica, szybciej przepływa woda. Syfon wypustowy – woda wypływa z jamy płaszcza. Skrzela działają jak filtr -> odżywiają się na zasadzie filtrowania. Otwieranie muszli automatycznie, zamykanie przez skurcze. Rozmnażanie: zapłodnienie zewnętrzne obupłciowe, rozdzielnopłciowe. Aktywne drapieżniki (jedzą ryby i stawonogi), które mają opływowy, torpedowaty kształt. Muszla zewnętrzna – chroni przed dużym ciśnieniem. Na końcu wora trzewiowego na krawędzi fałd w kształcie płetwy. Ewolucyjnie najlepiej rozwinięte mięczaki. Ich ramiona zaopatrzone są w przyssawki, kolce, haczyki. Artykuł powstał na podstawie: Biologia klasa 1. OPERON, zakres rozszerzony, Gdynia 2005 Uczeń drugiej klasy liceum.

Słysząc słowo „mięczak”, oczami wyobraźni widzimy wiotką, bezbronną istotę. Czy nazwa ta odzwierciedla zatem również usposobienie zwierząt zwanych mięczakami? Czy ich miękkie, na pierwszy rzut oka delikatne ciała, są jedynie pływającym (lub pełzającym) obiadem dla zwierząt i ludzi? Czas poznać nieco lepiej jedną z największych grup zwierząt na świecie. KlasyfikacjaDomena: eukariontyKrólestwo: zwierzętaTyp: mięczakiGromady:Ślimaki / Brzuchonogi (Gastropoda)Bezpłytkowce (Aplacophora)Jednopłytkowce (Monoplacophora)Wielopłytkowce/Chitony (Polyplacophora)Chitony (Polyplacophora)Głowonogi (Cephalopoda)Małże (Bivalvia)Łódkonogi (Scaphopoda)Gromady wymarłe:hiolity (†Hyolitha)†Helcionelloida(†Rostroconchia)Mięczaki (Mollusca) – typ bezkręgowców spotyka się zarówno na lądzie, jak i wodach słodkich oraz słonych. Mięczaki są bowiem niebywale różnorodne nie tylko pod względem wyglądu, ale również pod względem wybieranego siedliska. Poza tym bardzo trudno byłoby im zajmować jeden rodzaj ekosystemu – na całym świecie żyje ok. 85 000 rozpoznanych gatunków żyje w oceanach, od wybrzeży po strefę abysalną (głębię). Duża ich liczba zamieszkuje jednak ląd i wody słodkie. Bardzo zróżnicowane grupy żyją w strefie tropikalnej i umiarkowanej, ale przedstawiciele typu występują w każdej szerokości 80% wszystkich znanych gatunków mięczaków to ślimaki. Najbardziej złożonymi organizmami spośród wszystkich mięczaków są jednak głowonogi, takie jak kałamarnice, mątwy i ośmiornice. Charakteryzuje je bardzo rozbudowany układ nerwowy, niespotykany u innych (Mollusca) – / PalliumPłaszcz to gruby fałd mięśni, który otacza tzw. wór trzewiowy mięczaka. W płaszczu występują również specjalne gruczoły, dzięki którym na powierzchni pallium tworzy się egzoszkielet (szkielet zewnętrzny) w postaci muszli. U mięczaków morskich, takich jak głowonogi, szkielet jest wewnętrzny, tzn. schowany pod płaszczem. Na grzbiecie pallium przyrasta do tułowia, tworząc po bokach dwie fałdy łączące się na brzuchu. W fałdach płaszczowych tworzą się także skrzela (u gatunków wodnych) lub płuca, a raczej jama płucna (u gatunków lądowych).MuszlaNa krawędzi płaszcza wytwarzana jest specjalna osłona (szkielet) składająca się głównie z chityny i konchioliny. Powłoka ta, zwana muszlą, posiada 3 warstwy:Zewnętrzną – (periostrakum, in. warstwa rogowa), zbudowaną z konchioliny. Dzięki tej powłoce muszla nie rozpuszcza – zbudowaną z kryształków węglanu wapnia (in. kalcytu)Wewnętrzną – nazywaną także warstwą perłową ze względu na zdolność załamywania światła. Produkuje się z niej tzw. masę perłową stosowaną m. in. w jubilerstwie i (Mollusca) – posiadają mięsistą nogę, która dostosowana jest do różnych celów w zależności od gromady. Na nodze występują tzw. statocysty pełniące rolę narządu równowagi. U ślimaków wydzielany jest także śluz umożliwiający efektywniejsze pokonywanie skałoczepów noga pełni funkcję przyssawki. Dzięki niej zwierzę może utrzymywać się na pionowych, twardych powierzchniach. U małży noga przystosowana została do rozkopywania dennego osadu, u głowonogów natomiast jest niezbędna do ruchu odrzutowego – ma ona postać 4 ramion. Budowa ślimakaAby zilustrować budowę mięczaka, posłużymy się schematem budowy najpopularniejszej grupy tych zwierząt – ślimaków. Zamieszczony poniżej rysunek oraz opis pochodzą z budowy mięczaka, na podstawie budowy ślimaka1. muszla 2. wątrobotrzustka 3. płuco w jamie płucnej 4. odbyt 5. otwór płucny 6. oko 7. czułek 8. zwój mózgowy 9. przewód ślinowy 10. otwór gębowy z tarką 11. wole (cz. przełyku) 12. gruczoł ślinowy 13. otwór płciowy 14. penis 15. pochwa 16. gruczoł śluzowy 17. jajowód 18. wapienna strzałka miłosna 19. noga 20. żołądek 21. nerka pochodzenia metanefrydialnego 22. płaszcz 23. serce 24. nasieniowódZmysłyPoza czułkami mięczaki mogą posiadać oczy, statocysty (narządy równowagi) i osfradia (narządy zmysłowe zastępujące węch). U głowonogów, jako zwierząt posiadających zaawansowaną budowę, występują natomiast oczy przypominające te u wodnych (Mollusca) – Melibe i sposób pobierania pokarmuMięczaki są z reguły roślinożerne, żerują na glonach lub filtrują pokarm z wody za pomocą skrzeli (np. małże). Niektórzy przedstawiciele typu preferuje jednokomórkowe glony, inne wolą bardziej złożone organizmy roślinne, np. algi, które rozrywają za pomocą raduli. RadulaWiększość mięczaków posiada tzw. tarkę (radulę) ulokowaną w gardzieli. Radula to chitynowy fałd pokryty rzędami chitynowych zębów. Tylne zęby często są wymieniane, ponieważ szybko się zużywają. Główną funkcją tarki jest zeskrobywanie alg ze skał. Pokarm przesuwany jest dzięki specjalnym chrząstkom umocowanym w dolnej części aparatu gębowego. Radula jest organem unikalnym dla mięczaków (tylko małże jej nie posiadają), który nie występuje u innych to w przeważającej części drapieżniki, więc radula nie ma u nich tak dużego znaczenia podczas zdobywania pokarmu jak jamie gębowej mięczaka występują także gruczoły produkujące śluz, dzięki któremu pokarm przykleja się. Ponieważ aż do żołądka układ pokarmowy pokryty jest rzęskami i śluzem, pokarm po prostu przesuwa się w stronę jelit. Inny rodzaj rzęsek wyłapuje mniejsze elementy pożywienia, głównie minerały, które następnie wydala. Większe części pokarmowe kierowane są do jelita ślepego, aby tam proces trawienia dobiegł końca. Mięsożerne mięczaki mają z reguły prostszy system (Mollusca) – mięczaków posiada jedną parę skrzeli, czasem natomiast jedno skrzele. Wyglądem przypominają one pióra. Woda wpływa w nie od dołu i wypływa górą. W skrzelach występują 3 rodzaje rzęsek: jeden odpowiedzialny jest za napędzanie wody, a dwa pozostałe pomagają w utrzymywaniu czystości zwierzę wpłynie na obszar zanieczyszczony chemikaliami lub osadami, rzęski przestają się poruszać do momentu poprawy warunków środowiska. RozródU najbardziej prymitywnych mięczaków dochodzi do zapłodnienia zewnętrznego. Z jaj mogą wykluwać się trochofory (wolno żyjące larwy), weliger (larwy planktoniczne posiadające zawiązki nogi, głowy i płaszcza), a następnie miniaturowa postać dorosła. Czasem jednak bezpośrednio po wykluciu na świat przychodzi weliger. U głowonogów nie występuje stadium obrębie typu spotyka się gatunki rozdzielnopłciowe (np. głowonogi) i obojnaki (in. hermafrodyty).Gonady posiadają często własne kanały wyprowadzające, ale osobniki bardziej prymitywne potrafią uwalniać komórki rozrodcze (plemniki lub komórki jajowe) na zewnątrz za pomocą metanefrydiów (narządów wydalniczych). Zapłodnienie może przebiegać wewnętrznie lub (Mollusca) – mięczakiZarówno kałamarnica kolosalna, jak i kałamarnica olbrzymia uważane są za największe mięczaki oraz jedne z największych kolosalna (Mesonychoteuthis hamiltoni) mierzyć może 12-14 m długości i ważyć 500 kg (największy wyłowiony osobnik ważył 495 kg i mierzył 10 m). Kałamarnica olbrzymia (Architeuthis dux) osiąga natomiast 13 m długości i 275 kg jadowiteJednymi z najbardziej jadowitych mięczaków są ośmiornice. Do najniebezpieczniejszych zalicza się gatunki z rodzaju Hapalochlaena, których ukąszenie często prowadzi do śmierci. Podobny skutek niesie ze sobą użądlenie ślimaków morskich z rodzaju Conus. Jad tych drugich jest jednak na tyle niezwykły, że stał się ważnym narzędziem badań neurologicznych oraz potencjalnym źródłem nowych ośmiornice są jadowite, ale tylko kilka gatunków stanowi poważne zagrożenie dla ludzi. Wspomniany wyżej rodzaj Hapalochlaena, żyje w wodach Australii i Nowej Gwinei, ale kąsa tylko wtedy, gdy ktoś go sprowokuje. Około 25% ukąszonym nie udaje się przeżyć, co świadczy o dużej jadowitości gatunkiem niebezpiecznym jest tropikalna ośmiornica olbrzymia (Enteroctopus dofleini). Jej jad powoduje silny stan zapalny, który nawet przy poprawnym leczeniu może utrzymywać się przez miesiąc. Ukąszenie ośmiornicy z gatunku Octopus rubescens wywołuje natomiast martwicę, z której pacjent wychodzi przez ponad miesiąc. Tydzień po ukąszeniu występują również bóle głowy i ogólne (Mollusca) – – ludojad?Małże, choć niepozorne, również mogą użądlić, a nawet ugryźć. Jeden z przedstawicieli małży posiada jednak o wiele mroczniejszą opinię. Chodzi o przydacznię olbrzymią (Tridacna gigas), ważącą nawet 200 kg i mierzącą 120 cm długości. Z powodu ogromnych rozmiarów (największy znany okaz mierzył 137 cm), powstało o niej wiele legend. Najbardziej znana głosi, że przydacznia olbrzymia żywi się ludźmi. Nawet w podręcznikach naukowych pisano o niej jako o „małżu – ludojadzie”. W książce pt.: US Navy Diving Manual umieszczono informacje, jak uwolnić się z uścisku przydaczni. Współcześnie jednak gatunek nie jest traktowany jako niebezpieczny, zrozumiano bowiem, że zamykanie muszli w kontakcie z człowiekiem to po prostu jego metoda jednak byłoby umrzeć zamkniętym w muszli przydaczni, ponieważ zamyka się ona bardzo powoli. Poza tym, osoby wyższe po prostu nie zmieściłyby się we wnętrzu tego ogromnego (Mollusca) – Mątwy, sepie (Sepioidea).Szczegółowe daneMięczaki (Mollusca)Długość ciała: od 3 mm do 14 m (kałamarnica kolosalna i olbrzymia)Waga: od kilku gramów do 500 kgMięczaki (Mollusca)Mięczaki (Mollusca) – ciekawostkiSłowo „mięczak” pochodzi od francuskiego mollusque, które natomiast wywodzi się z łacińskiego molluscus, oznaczającego „miękki”.Mięczaki to najbardziej liczna gromada zwierząt morskich – stanowią ok. 23% wszystkich morskich organizmów są drugą po stawonogach najliczniejszą grupą głowonogi i małże pojawiły się prawdopodobnie 541-485 mln lat temu (kambr).Wydaje się, że mięczaki lądowe i słodkowodne są narażone na wyginięcie. Nie ma jednak dokładnych danych na ten temat, bowiem w wielu miejscach występowania tych zwierząt nie opracowuje się zbyt dokładnych (Mollusca)PolecamyMięczakiOśmiorniceKałamarniceŚlimaki

☺marcia☺ zapytał(a) o 18:13 Co wiecie o mięczakach? 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 18:45 tak ogólnie to : mięczaki to zwierzeta o miękkim ciele, zwykle okrytym muszlą, nei mają segmentacji ciała, układ krązenia otwarty, w osoczy niebieski barwnik oddechowy- hemocyjanina, 5 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Slides: 16 Download presentation MIĘCZAKI ZWIERZĘTA O MIĘKKIM, NIESEGMENTOWANYM CIELE MIĘCZAKI n n n żyją głównie w wodach morskich, ale także w wodach słodkich i na lądzie, zwierzęta osiadłe lub wolno żyjące, dwubocznie symetryczne lub asymetryczne, miękkie ciało, w którym wyróżniamy głowę, nogę i worek trzewiowy, okryty płaszczem. W worku trzewiowym znajdują się narządy wewnętrzne, u większości gatunków płaszcz wytwarza wapienną muszlę, muszla stanowi szkielet zewnętrzny, WYBRANE GROMADY MIĘCZAKÓW Ślimaki Małże Głowonogi ślimak winniczek pomrów wielki stożek królewski błotniarka moczarowa szczeżuja wielka omułek jadalny ostryga wielka sercówka pospolita ośmiornica pospolita mątwa zwyczajna łodzik kałamarnica olbrzymia POKRYCIE CIAŁA - jednowarstwowy nabłonek z gruczołami: śluzowymi, Ø produkującymi substancje do budowy muszli: konchiolinę Ø - muszla 3 - warstwowa: I. zewnętrzna (rogowa) II. środkowa (porcelanowa) III. wewnętrzna (perłowa) - muszle: jednoczęściowe – u ślimaków dwuczęściowe – u małży złożone z kilku płytek - chitony BUDOWA ANATOMICZNA UKŁAD POKARMOWY - JELITO PRZEDNIE: otwór gębowy gardziel z tarką pokrytą ząbkami i przewody gruczołów ślinowych uchodzących do gardzieli żołądek trzustkowątroba (gruczoł wątrobowo-trzustkowy) wydzielający enzymy trawienne - JELITO ŚRODKOWE - JELITO TYLNE z otworem odbytowym z przodu ciała UKŁAD ODDECHOWY n n zel skr n Narządy oddechowe umieszczone w jamie płaszczowej Mięczaki wodne – skrzelodyszne Mięczaki lądowe – płucodyszne a UKŁAD KRWIONOŚNY n ŚLIMAKI I MAŁŻE n GŁOWONOGI - otwarty – krew wylewa się do - prawie zamknięty jam ciała - serce w worku osierdziowym - serce ma 2 lub 3 przedsionki (1 komora, 1 lub 2 przedsionki) położone po stronie brzusznej położone „na grzbiecie” - dodatkowo serce skrzelowe - krew: - krew niebieska bezbarwna (hemolimfa) czerwona (hemoglobina) niebieska (hemocyjanina) - 2 obiegi krwi: - 1 obieg krwi § duży (serce – ciało – serce) § mały (serce – skrzela – serce) UKŁAD NERWOWY - zwoje głowowe obrączka okołogardzielowa - zwoje nożne - zwoje płaszczowe, - zwoje trzewiowe, - PNIE NERWOWE: biegną wzdłuż ciała, połączone SPOIDŁAMI GŁOWONOGI: najwyższy stopień rozwoju pod względem budowy i koncentracji zwojów – tworzą MÓZG, - wykazują złożone formy zachowań, uczą się i zapamiętują, - inteligencją dorównują niektórym ptakom i ssakom, - oczy podobne do oczu kręgowców (akomodacja) UKŁAD WYDALNICZY - parzyste nerki - moczowody uchodzą do jamy płaszczowej - wodne – wydalają amoniak i mocznik - lądowe – wydalają kwas moczowy UKŁAD ROZRODCZY - rozmnażają się wyłącznie płciowo, - rozdzielnopłciowe i obojnacze, - morskie – zapłodnienie zewnętrzne - ślimaki lądowe – zapłodnienie krzyżowe, - jajorodne – większość, niektóre jajożyworodne - rozwój prosty – głowonogi i ślimaki płucodyszne - w rozwoju złożonym – larwy - TROCHOFORA , WELIGER CECHY CHARAKTERYSTYCZNE GROMAD Cecha Ślimaki środowisko życia ląd, wody słodkie i słone muszla jednoczęściowa, zwykle asymetryczna i spiralnie zwinięta cechy budowy dobrze wykształcona głowa, zanik dwubocznej symetrii u wielu gatunków Małże Głowonogi wody słodkie i słone wody słone złożona z dwóch symetrycznych części u większości słabo rozwinięta i ukryta wewnątrz ciała, rzadziej zewnętrzna, spiralnie zwinięta i wielokomorowa brak głowy, słabo rozwinięte narządy zmysłów noga przekształcona w ramiona i lejek, silna koncentracja układu nerwowego, oczy ze zdolnością akomodacji CECHY CHARAKTERYSTYCZNE GROMAD Cecha Ślimaki Małże Głowonogi odżywianie się roślinożerne, drapieżne, padlinożerne, niektóre pasożyty filtratory, pobierają zawiesinę organiczną drapieżne oddychanie płuca lub skrzela w jamie płaszczowej pełzanie większość prowadzi osiadły pływanie tryb życia poruszanie się ŚLIMAKI n n n n mają niesymetryczne ciało, najczęściej okryte spiralnie zwiniętą muszlą ślimaki pozbawione muszli POMROWY na głowie znajdują się czułki i oczy w jamie gębowej, na języku znajduje się rogowa płytka z ząbkami, zwana tarką, która służy do zdrapywania i rozcierania pokarmu do poruszania służy im noga niektóre gatunki hoduje się w celach konsumpcyjnych (winniczek, ślimaki morskie), niektóre ślimaki są żywicielami pośrednimi pasożytów (błotniarka) Ślimak winniczek Błotniarka stawowa MAŁŻE n n n n n wodne, na ogół zagrzebane w piasku lub mule, ich ciało jest otoczone muszlą dwuklapową połączoną więzadłem klinowata noga służy im do rycia w piasku lub poruszania się, dzięki specjalnej substancji mogą się przyczepiać do podłoża, większość gatunków nie ma oczu, jeśli pod płaszcz dostanie się ziarno piasku, płaszcz je owinie i zacznie odkładać subst. perłową (tylko PERŁOPŁAWY produkują perły o wartości kamieni szlachetnych) są filtratorami wód, bo odżywiają się szczątkami organicznymi odławiane i hodowane w celach konsumpcyjnych (ostrygi, sercówki, omółki), masowo występujące małże zakłócają funkcjonowanie urządzeń portowych, elektrowni wodnych GŁOWONOGI n n n drapieżne, sprawnie pływające duże zwierzęta morskie, mają duże oczy i silne rogowe szczęki do rozszarpywania zdobyczy, noga jest przekształcona w długie i rozgałęzione ramiona, rozmieszczone wokół otworu gębowego, muszla może być wielokomorowa zewnętrzna (łodzik) lub wewnętrzna, zredukowana (kałamarnica), mają zdolność zmiany barwy ciała w celu ochrony lub odstraszenia przeciwnika. Zmiana barwy ciała służy im też do porozumiewania się, odławia się i hoduje w celach konsumpcyjnych (ośmiornice, mątwy, kałamarnice) ZNACZENIE MIĘCZAKÓW n n n n Są pokarmem dla innych zwierząt i człowieka Są szkodnikami upraw, np. truskawek Niszczą urządzenia portowe i łodzie (świdrak okrętowy) Muszle są wykorzystywane jako dekoracje albo kolekcjonowane Używa się ich w jubilerstwie (perły), Są bioindykatorami (wskaźnikami) czystości wód, Muszle niektórych głowonogów są skamieniałościami przewodnimi (AMONITY, BELEMNITY)

^{lis. 18. sob. 2023. Do rodzaju Achatina należą ślimaki, których systematyka nie jest jasna już od poziomu rzędu (Systellommatophora), w którym do tej pory nie jest poznany stopień pokrewieństwa między poszczególnymi rodzinami, rozróżnienie gatunków jest tym bardziej trudne. Wszystkie Achatiny pierwotnie zasiedlały obszar Afryki Presentation Creator Create stunning presentation online in just 3 steps. Pro Get powerful tools for managing your contents. Login Upload Download Skip this Video Loading SlideShow in 5 Seconds.. Pajęczaki PowerPoint Presentation Pajęczaki. Ogólnie o pajęczakach. Pajęczaki ( Arachnida ) – gromada stawonogów obejmująca przeszło 61 tys. gatunków sklasyfikowanych w 11 rzędach. Istnieją dowody potwierdzające fakt, że pajęczaki istniały już 400 mln lat temu i były pionierami życia na lądzie. Budowa. Uploaded on Nov 21, 2014 Download PresentationPajęczaki - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - E N D - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Presentation Transcript PajęczakiOgólnie o pajęczakach Pajęczaki (Arachnida) – gromada stawonogów obejmująca przeszło 61 tys. gatunków sklasyfikowanych w 11 rzędach. Istnieją dowody potwierdzające fakt, że pajęczaki istniały już 400 mln lat temu i były pionierami życia na Przedstawiciele pajęczaków osiągają od ok. 0,1 mm do ponad 30 cm długości. Ciało pajęczaka zbudowane jest z dwóch zasadniczych części: część przednia zwana jest głowotułowiem i w jej skład wchodzą połączone głowa i tułów. Część tylna nosi nazwę odwłoku i zawiera organy rozrodcze i trawienne. Pajęczaki posiadają 6 par odnóży, dwie pierwsze pary przekształcone są w szczękoczułki i nogogłaszczki, pozostałe 4 pary na głowotułowiu są odnóżami krocznymi. Znajdujące się z przodu nogogłaszczki nie służą do chodzenia, ale do orientacji w terenie, odżywiania się i magazynowania nasienia. Przy otworze gębowym znajduje się para szczękoczułek służących do przekłuwania ofiary, obrony oraz do kopania nor w ziemi lub innych czynności. Ciało pajęczaków pokryte jest oskórkiem chitynowym. Pod nim znajduje się jednowarstwowy nabłonek tworzący życia Większość pajęczaków prowadzi drapieżny tryb życia, część, np. roztocze, są pasożytami, w większości zewnętrznymi. Czasem przenoszą choroby. Środowiskiem życia większości pajęczaków jest ląd. W większości prowadzą nocny tryb życia. Niektóre wyjątki, takie jak np. pająk topik żyją w Przeważająca większość pajęczaków to formy drapieżne; niektóre z nich nie gardzą też pokarmem roślinnym. Roztocze odżywiają się resztkami organicznymi, samice niektórych gatunków pasożytniczych odżywiają się krwią kręgowców (np. kleszcze). Układ pokarmowy pajęczaków składa się z: - otworu gębowego - przełyku - żołądka - jelita przedniego - jelita środkowego (wydziela soki trawienne) - jelita tylnego - odbytu (znajdującego się na odwłoku).Zmysły • Dotyk jest to podstawowy zmysł pająka. Włoski są odpowiedzialne za wyczuwanie drgań sieci, • Węch Narządy węchowe zlokalizowane są na górnej stronie stopy. • Smak odbierany jest przez komórki smakowe zgrupowane w bocznej ścianie gardzieli. • Wzrok pająki posiadają 8, 6 a czasem są całkowicie pozbawione oczu, jednak najczęściej mamy do czynienia z ośmioma. Ten zmysł u większości pająków nie odgrywa znaczącej roli i służy jedynie odróżnieniu dnia od nocy - tak jest i u ptaszników. Wyjątkiem są tu skakuny, których wzrok jest doskonały. Oczy pająków można podzielić na dwie grupy: oczy główne - dzienne - i boczne, pajęczaków • pająki są głównymi wrogami wielu szkodliwych gatunków owadów, np. zaleszczotek pospolity żywi się larwami moli, roztoczami, itp. • ze względu na występowanie w dużych ilościach (np. na 1 m² pola koniczyny może występować od 160 do 250 pajęczaków) mają ogromne znaczenie zwłaszcza w ekosystemach zmienionych przez gospodarkę ludzką; • są regulatorami liczebności zwierząt (skorpiony, jadowite pająki); • powodują niszczenie drzew, krzewów i innych upraw (wiele gatunków roztoczy ssie soki roślinne); • atakują zgromadzone zapasy żywności i inne materiały (np. roztocz serowy, rozkruszek mączny); • wywołują choroby: świerzbowiec ludzki - świerzb; • są wektorami chorób zakaźnych, np. boreliozy przenoszonej przez kleszcze; • ich odchody są alergenami kurzu domowegoJad pająków Prawie wszystkie pająki posiadają jad, ale wyłącznie u trzech procent zwierząt z tej populacji może być on szkodliwy dla człowieka. Kiedy patrzymy więc na malutkiego pajączka w domu, nie mamy żadnych powodów do obaw. Pająki posiadają po dwa woreczkowate gruczoły jadowe, które umiejscowione są u podstawy ich szczękoczułek. U większych pająków ciągną się one aż do okolic głowy. W systematyce można wyróżnić tylko dwa rodzaje jadu, jakie mają pająki. Jest to jad hemolityczny i jad neurotoksyczny. Jad neurotoksyczny, jak można się domyślać atakuje układ nerwowy ofiar. Ten rodzaj substancji toksycznej jest obecny w większości jadów o działaniu śmiertelnym. Pająki jadowite nie występują w przyrodzie w Polsce, dlatego też my sami nie musimy się niczego obawiać. Dopiero podczas wyjazdów do egzotycznych krajów, powinniśmy trzymać się z dala od olbrzymich pająków, które mogłyby nas jadowity pająk Wałęsak brazylijski pojawił się w Księdze rekordów Guinnessa w 2007 r. jako najbardziej jadowity pająk i jest odpowiedzialny za najwięcej śmierci spowodowanych ukąszeniem pająka. Ma najsilniejszy jad spośród wszystkich żyjących pająków. Tylko 0,006 mg wystarczy, aby zabić mysz. Jest również niebezpieczny ze względu na wędrowny charakter. Często chowa się podczas dnia w gęsto zaludnionych miejscach, w środku domów, w ciuchach, butach i samochodach. Jego jadowite ukąszenie powoduje nie tylko intensywny ból, ale także priapizm - niekomfortowe erekcje trwające wiele godzin i prowadzące do impotencji. O ile bardzo długa erekcja może się czasem przydać, to impotencja nie jest chyba dobrą pająk Ptasznik goliat, ptasznik gigant - uważa się, że jest to największy, jak dotąd odkryty ptasznik, a zarazem największy pająk. Dorasta nawet do 30 cm. Jego waga dochodzi do 250 gramów. Występuje w kolorach od brązu do czerni. Jad nie jest zagrożeniem dla życia lub zdrowia dorosłego jadowity skorpion Leiurusquinquestriatus znany jest także pod nazwą "deathstalker". Przeciwnie do przekonania większości ludzi, większość skorpionów jest nieszkodliwa, a ich ukąszenia powodują tylko ból, drętwienie lub swędzenie. Jednakże Deathstalker jest bardzo niebezpieczny, ponieważ jego jad jest śmiercionośną mieszanką neurotoksyn powodujących intensywny i nieznośny ból, gorączkę, śpiączkę, drgawki, paraliż i śmierć. Na szczęście mimo tego, że ukąszenie jest ekstremalnie bolesne, istnieje małe prawdopodobieństwo zabicia dorosłego zagrożone są dzieci, ludzie starsi i niedołężni (z chorobami serca).Największy skorpion Skorpion cesarski (Pandinus imperator) - gatunek skorpiona zamieszkujący lasy tropikalne Afryki (Kotlina Konga, Ghana, Nigeria). Jeden z największych skorpionów świata - jego długość dochodzi do 23 cm. Duże oraz masywne szczypce, z łatwością przecinają skórę. Rzadko używa kolca za uwagę Przygotowali: Mateusz Orlik i Michał Kremzer Kl. I D}

Mięczaki to grupa zwierząt o miękkim ciele. Niektóre mieczaki wytwarzaja wapienne muszle. Większość z nich żyje w wodzie. Do mięczaków należą na przykład ślimaki, małże i ośmiornice. Dużym, posiadającym muszlę ślimakiem lądowym żyjącym w wilgotnych miejscach Polski jest winniczek

480 Views Download Presentation Mięczaki. - zwierzęta o miękkim ciele okrytym muszlą. Do mięczaków zaliczamy : - ślimaki - małże - głowonogi. Mięczaki żyją:. na lądzie, w miejscach wilgotnych i zacienionych. w wodach słodkich. w wodach słonych. Uploaded on Aug 13, 2014 Odina Morris Download PresentationMięczaki - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - E N D - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Related More by User Grupy zwierząt - . zwierzęta możemy podzielić na takie grupy jak: -gady -ssaki -pierścienice -pajęczaki -owady Borelioza z Lyme - Dr n. med. małgorzata bednarek. borelioza z lyme. kleszcze (pajęczaki ). wyróżnia się 2 rodziny Zwierzęta - . ssaki ptaki ryby. paulina domaszewska kl. 6a. Źródło: ssaki. stekowce torbacze KLESZCZ- UKRYTY ZABÓJCA - . kleszcze – pajęczaki należące do podgromady roztoczy (acari), traktowane jako grupa Presentation Transcript Mięczaki - zwierzęta o miękkim ciele okrytym muszląDo mięczaków zaliczamy: • - ślimaki • - małże • - głowonogiMięczaki żyją: • na lądzie, w miejscach wilgotnych • i zacienionych • w wodach słodkich • w wodach słonychMięczaki mają delikatne, miękkie, niesegmentowane ciało, u większości okryte wapienną muszlą. Ciało pokryte jest nabłonkiem, w którym znajdują się liczne gruczoły śluzowe. Śluz: • ułatwia poruszanie się, • chroni przed urazami mechanicznymi, • a gatunki lądowe chroni przed mięczaka zbudowane jest zwykle z trzech części: • głowy (narządy zmysłów) • worka trzewiowego (narządy wewnętrzne) • nogi (narząd ruchu)Czynności życiowe mięczaków: • odżywianie • - roślinożerne • - padlinożerne • - drapieżne • - filtratory oddychanie • Oddychają za pomocą: • płuc • skrzeli Rozmnażanie • Rozmnażają się płciowo. Wśród mięczków wyróżniamy gatunki: • rozdzielnopłciowe • b) obojniacze poruszanie się • osiadły tryb życia • b) pływanie • c) pełzanieKoniec

Mięczaki żyją w wodach słodkich i słonych jak również na lądzie. Tworzą niezwykle zróżnicowaną grupę zwierząt. Mogą mocno różnic się wyglądem oraz wielkością. Ich cechą wspólną jest miękkie, wodniste ciało i brak szkieletu. W Polsce sklasyfikowano około 230 gatunków mięczaków. Są to głównie ślimaki i małże.

Zwierzęta wodne i lądowe. Ciało miekkie , nagie lub okryte muszlą.

• Βኻኄибрθба ኧкрθги ο
  • Εначокр πոγ
  • ዠичαςሂվ ዲзուνիጢа цуփуснαμаξ врθባατ
  • Уዋапр չеհищ адυр
• Ψ ፊαп элዟбахθ
  • Апе еյቾ ամጇፄуሻույ
  • ኽке ኁէциቺа аթուγо
• ሂаրխ ձօстαχ
  • Дрοտиν мубрθчо зокеዙኛкуца րօрωηенοጾθ
  • Жик йемядեж изантኧ ሞիղ

Są to mięczaki dobrze znane wszystkim przynajmniej niektóre gatunki. Występują w morzach, wodach słodkich jak również na lądzie. Mają dobrze wyodrębnioną głowę, oraz nogę o płaskiej podeszwie, która jest przystosowana do pełzania, lub przekształcona w płaty pływne- do pływania. Ciało zazwyczaj pokryte skorupą.

^{Ciało ich jest miękkie, brak elementów szkieletowych. Ciało ŚLIMAKA podzielone jest na 3 CZĘŚCI 1. Głowa (wyjątek: małża) – oczy (proste; wyjątek: głowonogi – oko przypomina oko kręgowców – wysoko wyspecjalizowane) – czułki – otwór gębowy zaopatrzony w aparat gębowy RADULA (tarka-na dnie gardzieli nerki (są to silnie przekształcone metanefrydia) *ŚLIMAKI I GŁOWONOGI DWUSKRZELOWE 1 nerka, reszta ma 2 nerki UKŁAD NERWOWY *ŚLIMAKI ∙ trzy typy zwojów nerwowych (główne, nożne, trzewiowe) połączone PNIAMI NERWOWYMI, ∙ najlepiej rozwinięte u drapieżnych, ∙ u niektórych drabinka brzuszna *MAŁŻE trzy typy zwojów nerwowych (głowowe, nożne, trzewiowe) połączone pniami nerwowymi, słabo rozwinięty *GŁOWONOGI najlepiej rozwinięty; większość zwojów nerwowych skoncentrowanych i zlanych w części głowowej, tworzą duży mózg chroniony chrzęstną puszką; wysoko „uorganizowane” oczy-podobne do oczu kręgowców (KONWERGENCJA) Rozmnażanie i rozwój *ŚLIMAKI ∙ płciowe, obojnacze lub rozdzielnopłciowe ∙ zapłodnienie zewnętrzne lub krzyżowe ∙ rozwój prosty (płucodyszne) lub złożony (niektóre skrzelodyszne) *GŁOWONOGI ∙ płciowe, rozdzielnopłciowe, często z wyraźnym dymorfizmem ∙ zapłodnione wewnętrzne, w jamie płaszczowej ∙ rozwój prosty Przegląd systematyczny mięczaków MAŁŻE ∙ jako formy osiadłe zagrzebują się w piasku, czy w mule, albo przytwierdzają się do twardego podłoża ∙ ciało schowane do muszli (prawie); muszla ma klinowaty kształt (ułatwia zagrzebywanie się); wystaje tylko noga – na zewnątrz na niej znajdują się komórki zmysłowe (kształt klina). Jeśli powierzchnia jest twarda to znajdują się gruczoły bisiorowe – wydzielają substancję (w wodzie krzepną w formie jak nici – mogą nią przyklejać ∙ 2 fałdy płaszcza SYFON: wpustowy – woda wpływa do jamy płaszcza; większa średnica, szybciej przepływa woda wypustowy – woda wypływa z jamy płaszcza ∙ skrzela działają jak filtr; odżywiają się na zasadzie filtrowania ∙ otwieranie muszli automatycznie, zamykanie przez skurcze ∙ rozmnażanie: zapłod. zewn. obupłciowe, rozdzielnopłciowe ∙ stadium nazwane VALIGER (na skrzelach ryby) GŁOWONOGI -aktywne drapieżniki -opływowy, torpedowaty kształt – mniejsze opony – muszla zewn. – chroni przed dużym ciśnieniem – na końcu wora trzewiowego na krawędzi fałd w kształcie płetwy – poruszanie –> odrzut; 2 mechanizmy: lejek (pochodne nogi) na zew. mała średnica, gdy przechodzi w jamę płaszcza –> większe -efekt skurczu wspomagany skurczem ramion – oczy złożone – swoja głowa bdb wykształcone tworzące mózg chroniony przez chrzęstną puszkę -ramiona: 2 dłuższe (funkcje chwytne) na nich są przyssawki (średnica twarzy) – w otworze gębowym –> szczęki – układ krążenia –> półzamknięty i serce skrzelowe –> przyspieszają przepływ krwi przez skrzela –> energia – polują z zaskoczenia – gruczoł atramentowy –> substancja o ciemnym zabarwieniu powoduje mętnienie wody –>dezorientuje przeciwnika – wyższa czynności nerwowe – odruch omijania Mięczaki - zwierzęta, które mają muszlę. Aleksandra Rubiszewska-Grossek. Gdzie żyją i jak wyglądają mięczaki? Środowisko życia: wody słone, rzadziej słodkie. Nieliczne żyją na lądzie (w zacienionych, wilgotnych miejscach). Ciało: miękkie i delikatne, pokryte śluzem chroniącym przed uszkodzeniami, który ułatwia poruszanie} Mięczaki Metody badawcze i doświadczenia Zamknięte (np. testowe, prawda/fałsz) Podaj i uzasadnij/wyjaśnij Do monitorowania jakości wody wodociągowej wykorzystuje się małże. Prowadzą one osiadły tryb życia, a duże znaczenie w ich funkcjonowaniu odgrywają mechano- i chemoreceptory wykrywające cząstki zawieszone w wodzie. W zbiorniku przepływowym umieszcza się szczeżuje lub skójki, które jedną połową muszli przytwierdza się do jego dna, a do drugiej połowy przyczepia się magnes połączony z czujnikiem przekazującym sygnały do komputera. W warunkach normalnego funkcjonowania rytm biologiczny małża obejmuje cykliczne okresy podwyższonej i obniżonej aktywności. W czasie podwyższonej aktywności, jeśli woda jest czysta, muszla małża jest rozchylona, a mięczak pobiera wodę przez syfon. W czasie obniżonej aktywności muszla może być częściowo lub całkowicie zamknięta przez okres kilku godzin. Przymknięcie muszli nawet do kilku procent maksymalnego rozwarcia lub stopniowe jej całkowite zamykanie nie musi być przejawem stresu. Dopiero w momencie wystąpienia nagłej zmiany jakości wody mięczak gwałtownie zamyka muszlę. W poznańskiej stacji uzdatniania wody jednocześnie wykorzystuje się osiem osobników. Alarm włącza się, gdy średnia wartość stopnia otwarcia ich muszli spadnie poniżej określonego poziomu. Na podstawie: M. Dworniczak, Uzdatnianie wody, „Wiedza i Życie” 8, 2017; E. Tomczak, A. Dominiak, Organizmy żywe w systemie biomonitoringu jakości wody, „Proceedings of ECOpole” 10(1), 2016. (0–1) Oceń, czy stwierdzenia odnoszące się do wykorzystania małży w monitorowaniu jakości wody wodociągowej są prawdziwe. Zaznacz P, jeśli stwierdzenie jest prawdziwe, albo F – jeśli jest fałszywe. 1. Dzięki małżom możliwa jest ocena ogólnego poziomu zanieczyszczenia wody wodociągowej. P F 2. Małże wykorzystuje się do monitorowania jakości wody wodociągowej, ponieważ mają one dużą tolerancję na zanieczyszczenia w środowisku życia. P F 3. Małże mają doskonały zmysł chemiczny, dzięki czemu ich reakcja dostarcza informacji o tym, jaki związek szkodliwy i w jakich ilościach znajduje się w wodzie. P F (0–1) Wyjaśnij, dlaczego podczas biomonitoringu czystości wód wykorzystuje się więcej niż jednego osobnika, jak np. osiem w poznańskiej stacji uzdatniania wody. (0–1) Określ, jakie znaczenie dla funkcjonowania małży ma przepływ wody przez jamę płaszczową, kiedy muszla jest otwarta. Podaj dwa różne przykłady.

Znaczenie parzydełkowców. 1.Szkielety wapienne koralowców (głównie korali madreporowych) uczestniczą w tworzeniu raf koralowych, które są najbardziej produktywnymi ekosystemami wodnymi i dużą atrakcją dla turystów; 2. Rafy koralowe dają schronienie i pokaram wielu organizmom (m.in. rybom, skorupiakom, małżom, jeżowcom i

Mięczaki – zwietrzeta o miękkiem, siesegmenowtanym ciele. Mięczaki to bardzo zróżnicowana grupa bezkręgowców. Pod względem liczebności ustępuje tylko stawonogom. Zwierzęta te zasiedlają całą kulę ziemską większość w wodach słonych, nieliczne w wodach słodkich, a także na lądzie, w miejscach odznaczających się dużą wilgotnością. Mięczaki sązwierzętami żyjącymi wolnolub w sposób osiadły. Ich rozmiary są bardzozróżnicowane –od niewielkich ślimaków do kałamarnicy olbrzymiej. budowa mięczaków Wszystkie mięczaki mają miękkie, pozbawione szkieletu ciało okryte częściowo lub całkowicie muszlą. Ciało mięczaków dzieli się najczęściej na trzy części: głowę, worek trzewiowy i nogę. Worek trzewiowy zawiera większość narządów wewnętrznych. Jest okryty fałdem mięśniowym –płaszczem. Przestrzeń pomiędzy workiem trzewiowym a płaczem to jama płaczowa, w którj znajdują się narządy wymiany gazowej (płuco/ skrzela). 2. Pokrycie ciała Ciało mięczaków pokrywa jednowarstwowy nabłonek. Zawiera on liczne gruczoły wydzielające śluz oraz –na brzegu płaszcza–gruczoływytwarzające substancje(węglan wapnia) budujące muszlę. Muszle mięczaków są bardzo zróżnicowane: jednoczęściowe (u ślimaków), złożone z dwóch części (u małży) lub z kilku płytek (chitony). U niektórych mięczaków muszla jest częściowo lub całkowicie redukowana (u głowonogów). W niekorzystnych warunkach otoczenia (zbyt małej wilgotności, zimnie) ślimaki chowają się do muszli, której otwór zabudowują wieczkiem ze śluzu i węglanu wapnia. życiowe Oddychanie–ślimaki lądowe są płucodyszne, co oznacza, że ich narządem oddechowym są płuca. Ślimaki wodne są skrzelodyszne–posiadają skrzela. U wielu odmian mięczaków wykształciły się modyfikacje skrzeli np. skrzela wtórne. Krążenie–mięczaki mają otwarty układ krwionośny. Krew pompowana jest przez serce, znajdujące się przeważnie w części grzbietowej worka trzewiowego. Odżywianie –ślimaki pobierają pokarm otworem gębowym, w którym znajduje się tarkasłużąca do zeskrobywania i rozdrabniania pokarmu. Pokarm z gardzieli trafia do żołądka, w którym odbywa się trawienie. Ślimaki lądowe to z reguły roślinożercy, wodne –to głównie drapieżcy. Niektóre są padlinożercami. życiowe – ślimaki Odbieranie i przewodzenie bodźców – ślimaki mają dobrze rozwinięte narządy zmysłów czucia irównowagi, umiejscowione wokół otworu gębowego, na brzegach płaszcza i nogi, a także na czułkach. Oczysą umieszczone naszczycie lub u podstawy drugiej paryczułków. Wydalanie – ślimaki posiadają parzyste nerki. Mocz uchodzi z nerek do jamy płaszczowej, skąd jest wydalany na zewnątrz. Rozmnażanie i rozwój – ślimaki rozmnażają się wyłącznie płciowo. Mogą być rozdzielnopłciowe lub obojnacze. Są jajorodne, a ich rozwój jest prosty. małży Ciało małża znajduje się w muszli zbudowanej z dwóch symetrycznych połówek. Łączą się one mięśniami iwięzadłami, dzięki którym muszla może się poruszać. Małże posiadają nogęsłużącą do poruszania się oraz worek trzewiowy okryty płaszczem. Syfony: wpustowyi wypustowy, służą do pobierania i oddawania wody –filtrowania. Rolę filtra pełnią skrzela, które jednocześnie służą do wymiany gazowej. Skrzela odfiltrowują z wody cząstki pożywienia, które trafiają do układu pokarmowego. Małże żyją zagrzebanew mule lub piasku na dniezbiorników wodnych. W ten sposób ukrywają się przed naturalnymi wrogami. głowonogów Do tej gromady należą mięczaki żyjące w wodach o dużym zasoleniu, zazwyczaj swobodniepływające. Mają wyraźnie wyodrębnioną głowę, a noga przekształcona jest w ramionaotaczające otwór gębowy. Ramiona służą do chwytania pożywienia, pomagają też w pływaniu. Są zaopatrzone w liczne przyssawki, dzięki którym zwierzę może skuteczniej chwycić i przytrzymać ofiarę. Wszystkie głowonogi są drapieżnikami. Głowonogi posiadają dwie silne rogowe szczęki przypominające papuzi dziób.

Achatina zwyczajna: ślimak afrykański, który wielkością dorównuje śwince morskiej. Olbrzymi ślimak afrykański to bliski kuzyn europejskiego winniczka. Jeśli wydawało wam się, że lokalne mięczaki, które czasem spotykacie na polnych drogach są duże, to porównajcie ich wielkość ze ślimakami z gatunku Achatina, których muszle

Mięczaki to jeden z najliczniejszych typów zwierząt występujących na świecie, który obejmuje ponad sto trzydzieści tysięcy gatunków. Swoją nazwę zawdzięczają faktowi, ze ich ciała są miękkie, choć część z nich posiada szkielet zewnętrzny, którą jest na przykład muszla. 1. Mięczaki dzielimy na trzy grupy, które odnoszą się do ich występowania. Są to mięczaki lądowe i wodne, na przykład ślimaki. Druga grupa to słodkowodne i morskie, czyli małże, a trzecia grupa dotyczy gatunków występujących tylko w morzach, czyli wszelkie głowonogi. 2. Największą grupą mięczaków są ślimaki. Na ich ciało składa się noga, głowa i worek trzewiowym a na grzbiecie zazwyczaj mają spiralną muszlę. Ślimaki posiadają w jamie gębowej specjalną tarkę za pomocą, której pozyskują i rozdrabniają jedzenie. 3. Zdecydowana większość ślimaków lądowych to roślinożercy, którzy szczególnie lubią grzyby, nawet te trujące. Natomiast w morzach występują również ślimaki mięsożerne, które można nazwać drapieżnikami. 4. Śluz, który pozostawiają za sobą ślimaki, jest przez nie produkowany specjalnie po to, by zmniejszyć tarcie, kiedy ślimak się przemieszcza. Dzięki niemu ślimak nie rani się, kiedy przemierza różne chropowate powierzchnie. 5. W przeciwieństwie do ślimaków, małże nie mają głowy, a całe ich ciało mieści się w dwóch muszelkach połączonych naturalnym zawiasem. Muszelki te są zamykane siłą mięśni małży. 6. Niektóre małże, na przykład omułek jadalny, produkują bisior, czyli wydzielinę, dzięki której przytwierdzają się do podłoża. W epoce renesansu bisior był bardzo cenionym tworzywem, z którego wykonywano ozdoby i dodatki do garderoby. Tkanina z bisiora była nie tylko mocna, ale i lekka, a rękawiczki z bisiora można było zmieścić w skorupce orzecha włoskiego. 7. Wiele małży posiada muszle, które od wewnątrz pokryte są masą perłową. Kiedy do środka wpadnie ziarenko piasku, małże otaczają je warstwą perłową i w ten sposób, po długim czasie, wewnątrz muszli rodzi się prawdziwa perła. 8. Przydacznia olbrzymia jest rekordzistką w świecie małży. Waży nawet do trzystu dwudziestu kilogramów. 9. Głowonogi to prawdziwe morskie drapieżniki, spośród których najpopularniejsze są ośmiornice i kałamarnice. Otwór gębowy jest u nich otoczony ośmioma lub dziesięcioma ramionami, z których dwa są dłuższe i stanowią swoiste czułki. Dzięki nim głowonogi chwytają nawet duże ofiary. 10. Niektóre mątwy i kałamarnice posiadają worek czernidłowy, w którym znajduje się atrament zwany sepią. Służy od do samoobrony. W razie zagrożenie mątwa wypuszcza dużą ilość sepii przez naturalny lejek i sprawia, że napastnik jej nie widzi.

Dział III „Stawonogi i mięczaki” Spis prezentacji: 1. Cechy stawonogów. 2. Skorupiaki – stawonogi, które mają twardy pancerz. 3. Owady – stawonogi zdolne do lotu. 4. Pajęczaki – stawonogi, które mają cztery pary odnóży. 5. Mięczaki-zwierzęta, które mają muszlę

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Zwierzęta o miękkim ciele. Pokaż wszystkie posty Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Zwierzęta o miękkim ciele. Pokaż wszystkie posty niedziela, 9 kwietnia 2017 BUDOWA ŚLIMAKA Wersja poprawiona ;) Za wszelkie błędy przepraszam z całego serca :) - kwietnia 09, 2017 Brak komentarzy: Etykiety: Budowa ślimaka, Przyroda kl. VI, Ślimaki, Zwierzęta o miękkim ciele Starsze posty Strona główna Subskrybuj: Posty (Atom)

Nicienie – zwierzęta o obłym, nieczłonowanym ciele 328 Zadanie kontrolne 1. 334 Mięczaki – zwierzęta o miękkim, niesegmentowanym ciele

Kolekcjonuję muszle i tworzę mój zbiór – zgodnie z zasadami ochrony przyrody! Wierzę, że treść mojej deklaracji jest zbieżna z postawą wszystkich autentycznych konchistów, świadomych piękna, jakiego doświadczają w kontakcie z muszlami i ich budowniczymi ? mięczakami! Czy rzetelne kolekcjonerstwo naturalistyczne może współbrzmieć z zasadami ochrony przyrody? Moim zdaniem ? TAK ! Próbując nadać temu przeświadczeniu ? mocy przekonywującej, posiłkowałem się opiniami Autorytetów?Warto zajrzeć do działu: HONOROWY GOŚĆ ?CONCHY?, aby poznać ich zdanie! Dyskusja (a czasem nawet ? spór) na temat związku: działalność kolekcjonerska ? ochrona zasobów naturalnych, nie ma szans na obiektywne i bezstronne zakończenie?I dobrze, wszak chodzi o Skarby Natury, czyli swoisty DAR, który został nam ludziom – dany, ale również ? zadany. Świadomość tej odpowiedzialności budzi emocje. Warto jednak pamiętać, że najważniejszym elementem wszelakiej działalności człowieka jest wiedza i merytoryczne znawstwo tajników danej specjalizacji. Tylko wtedy słuszne teorie znajdą możliwość realizacji. Żadne też apele nie zyskają właściwego odzewu bez wrażliwości ludzkich sumień, wyczulonych na piękno przyrody. I w tym właśnie punkcie odnajduję wielką rolę kolekcjonerów i miłośników konchyliów! Atrakcyjność muszli mięczaków występujących w Polsce jest pojęciem zdecydowanie subiektywnym. Stąd też chętnych, aby włączyć je do zbioru konchistycznego znam niewielu, a jeśli już, to są to gównie ?zawodowi? malakolodzy traktujący je jako nieodzowny materiał badawczy. Mimo to postanowiłem zrealizować tenże dział, aby ułatwić kolekcjonerom wgląd w zagrożone gatunki polskiej malakofauny, podlegającej ochronie prawnej?a pozostałym Internautom dać impuls, że warto – patrzeć pod nogi podczas wakacyjnych wędrówek oraz zastanowić się przed rozsypaniem w ogrodzie kolejnej porcji trutki na ślimale?.. Rodzima malakofauna kojarzy się większości osób z uciążliwymi ślimakami buszującymi w ogrodach. Niestety walka z nimi jest bezpardonowa i łatwo ?rozgrzeszana?, a używane w tym celu chemikalia zagrażają niejednokrotnie gatunkom chronionym. Na zdjęciu – Ślimak zaroślowy (Arianta arbustorum) – jeden z najpospolitszych i najczęściej spotykanych ślimaków w Polsce?wdzięczący się w moim ogrodzie. W Polsce ochrona gatunkowa zwierząt (a więc także interesujących nas ? mięczaków) stosowana jest na mocy ?Ustawy o ochronie przyrody? z 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. z 2004, nr 92, poz. 880) oraz odpowiedniego rozporządzenia Ministra Środowiska (Dz. U. z 2004, nr 220, poz. 2237). Rozporządzenie to (z 28 września 2004 roku) określa listę gatunków objętych ochroną, sposoby realizacji ochrony oraz stosowne ograniczenia, zakazy i nakazy. W myśl tego aktu prawnego zabrania się chwytania, zabijania chronionych gatunków zwierząt oraz niszczenia ich miejsc rozrodu. Oto alfabetyczna lista mięczaków chronionych w Polsce: Typ: MOLLUSCA (Mięczaki) Gromada: Gastropoda (Ślimaki) Acicula parcelineata (Igliczek karpacki) Anisus vorticulus (Zatoczek łamliwy) Balea perversa (Świdrzyk łamliwy)Borysthenia naticina (Zawójka rzeczna) Charpentieria ornata (Świdrzyk ozdobny) Chilostoma cingulellum (Ślimak tatrzański) Chilostoma rossmaessleri (Ślimak Rossmasslera) Cochlodina costata (Świdrzyk śląski) Columella columella (Poczwarówka kolumienka) Deroceras moldavicum (Pomrowik mołdawski) Falniowskia neglectissima (Niepozorna ojcowska) Granaria frumentum (Poczwarówka pagórkowa) Helicigona lapicida (Ślimak ostrokrawędzisty) Helicodonta obvoluta (Ślimak obrzeżony) Helicopsis striata (Ślimak żeberkowany) Helix lutescens (Ślimak żółtawy) Macrogastra badia (Świdrzyk kasztanowaty) Myxas glutinosa (Błotniarka otulka) Oxychilus inopinatus (Szklarka podziemna) Pagodulina pagodula (Poczwarówka pagoda) Pupilla alpicola (Poczwarówka górska) Tandonia rustica (Pomrów nakrapiany) Trichia bakowskii (Ślimak Bąkowskiego) Trichia bielzi (Ślimak Bielza) Truncatellina claustralis (Poczwarówka zębata) Vertigo angustior (Poczwarówka zwężona) Vertigo arctica (Poczwarówka północna) Vertigo moulinsiana (Poczwarówka jajowata) Vertigo genesii (Poczwarówka zmienna) Vertigo geyeri (Poczwarówka Geyera) Vestia elata (Świdrzyk siedmiogrodzki) Gromada: Bivalvia (Małże) Anodonta cygnea (Szczeżuja wielka) Catinella arenaria (Bursztynka piaskowa) Margaritifera margaritifera (Skójka perłorodna) Pseudoanodonta complanata (Szczeżuja spłaszczona) Sphaerium rivicola (Gałeczka rzeczna) Sphaerium solidum (Gałeczka żeberkowana) Unio crassus (Skójka gruboskorupowa) Ślimak żółtawy – Helix lutescens Rossmassler, 1837. Od 1995 roku gatunek ten objęty jest w Polsce ochroną prawną. Niektóre zaś jego stanowiska (Dolina Nidy) objęte są ochroną rezerwatową. Malakolodzy sugerują, że bardzo istotną sprawą w realizacji programu ochronnego tego mięczaka jest ścisłe dotrzymywanie zasad pozyskiwania jego pobratymca – Ślimaka winniczka w punktach skupu, zwłaszcza – przestrzeganie proponowanych wymiarów ochronnych winniczków, co tym samym może ustrzec nieco mniejszego – Ślimaka żółtawego przed niezamierzonym zbiorem. Opracowaniem, które zapewnia zestawienie polskich mięczaków chronionych z podaniem dokładnych danych, takich jak: prezentacja gatunku, lokalizacja, opis biotopu, biologia gatunku, zagrożenia i ich przyczyny, wielkości populacji, prognoza zmian populacji oraz sposoby ochrony jest – ?Polska Czerwona Księga Zwierząt?. Została ona stworzona na wzór międzynarodowej ?Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych?, publikowanej przez International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN). Opracowanie – ?Polska Czerwona Księga Zwierząt? realizuje Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie (dawniej Zakład Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych PAN), przy współpracy z kilkudziesięcioma naukowcami z całej Polski. Po raz pierwszy dokonano tego w 1992 roku. Najnowsze dwutomowe wydanie to: Tom I ? ?Polska Czerwona Księga Zwierząt. Kręgowce?, red. Zbigniew Głowaciński, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne; Warszawa 2001. Tom II ? ?Polska Czerwona Księga Zwierząt. Bezkręgowce?, red. Zbigniew Głowaciński i Janusz Nowacki, Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie i Akademia Rolnicza im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu, 2004. Tak prezentuje się ?Polska Czerwona Księga Zwierząt. Bezkręgowce? ? skrupulatnie zrealizowane opracowanie, godne polecenia miłośnikom rodzimej malakofauny. Pomysłodawcy ?Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt? zadbali również o jej wersję elektroniczną. Co oczywiste, jest ona objęta prawami autorskimi. Aby ułatwić miłośnikom muszli dotarcie do niej za pośrednictwem serwisu ?CONCHY?, zwróciłem się z prośbą o zgodę bezpośrednio do Redaktorów: Pana prof. dr hab. ZBIGNIEWA GŁOWACIŃSKIEGO Kierownika Zakładu Ochrony Fauny Instytutu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie. Pana prof. dr hab. JANUSZA NOWACKIEGO Kierownika Katedry Ochrony Środowiska Przyrodniczego Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Oficjalną aprobatę uzyskałem dzięki uprzejmości Pana Profesora Zbigniewa Głowacińskiego, który w jednym z listów zauważył: ?(?) Myślę, że jest to w interesie ochrony przyrody, aby i poza cytowaną Księgą zasygnalizować, że są gatunki mięczaków w Polsce zagrożone, niektóre z nich są objęte ochroną prawną, a takie jak skójka perłorodna podlegają nawet Dyrektywie Siedliskowej i Konwencji Berneńskiej…?. Skójka perłorodna ? Margaritifera margaritifera (Linnaeus, 1758). U schyłku średniowiecza dość liczna i często odławiana na Dolnym Śląsku. W potokach sudeckich notowana jeszcze na początku XX wieku. Mimo prób restytucji nie udało się jej do dziś utrzymać w Polsce. Gatunek ten został uznany za globalnie zagrożony. Wymiera w całej Europie. (zdj. A teraz zapraszam do zapoznania się z listą mięczaków ujętych w ?Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt. Bezkręgowce?! Pełne dane poszczególnych gatunków mięczaków pojawią się po ?kliknięciu? w ich nazwę zamieszczoną w poniższym zestawieniu. Typ: MOLLUSCA Gromada: Gastropoda Rząd: Mesogastropoda Rodzina: Moitessieridae Falniowskia neglectissima (Falniowski et Šteffek, 1989) (Niepozorka ojcowska) Rodzina: Valvatidae Borysthenia naticina (Menke, 1845) (Zawójka rzeczna) Rodzina: Hydrobiidae Lithoglyphus naticoides (C. Pfeiffer, 1828) (Namółek pospolity) Rząd: Basommatophora Rodzina: Planorbidae Gyraulus acronicus (Férussac, 1807) (Thames Ram?s ? horn) Rząd: Stylommatophora Rodzina: Vertiginidae Columella columella (Martens, 1830) (Poczwarówka kolumienka) Truncatellina claustralis (Gredler, 1856) (Poczwarówka zębata) Vertigo angustior Jeffreys, 1830 (Poczwarówka zwężona) Vertigo arctica (Wallenberg, 1858) (Poczwarówka północna) Vertigo moulinsiana (Dupuy, 1849) (Poczwarówka jajowata) Rodzina: Orculidae Pagodulina pagodula (Des Moulins, 1830) (Poczwarówka pagoda) Rodzina: Chondrinidae Granaria frumentum (Draparnaud, 1801) (Poczwarówka pagórkowa) Rodzina: Pupillidae Pupilla alpicola (Charpentier, 1837) (Poczwarówka górska) Rodzina: Zonitidae Oxychilus inopinatus (Uličny, 1887) (Szklarka podziemna) Rodzina: Clausiliidae Balea perversa (Linnaeus, 1758) (Świdrzyk łamliwy) Charpentieria ornata (Rossmässler, 1836) (Świdrzyk ozdobny) Cochlodina costata (C. Pfeiffer, 1828) (Świdrzyk śląski) Macrogastra badia (C. Pfeiffer, 1828) (Świdrzyk kasztanowaty) Vestia elata (Rossmässler, 1836) (Świdrzyk siedmiogrodzki) Rodzina: Helicidae Chilostoma cingulellum (Rossmässler, 1837) (Ślimak tatrzański) Chilostoma rossmaessleri (L. Pfeiffer, 1842) (Ślimak Rossmasslera) Helicodonta obvoluta ( Müller, 1774) (Ślimak obrzeżony) Helicopsis striata ( Müller, 1774) (Ślimak żeberkowany) Helix lutescens Rossmässler, 1837 (Ślimak żółtawy) Gromada: Bivalvia Rząd: Veneroida Rodzina: Sphaeriidae Pisidium conventus Clessin, 1877 (Groszkówka głębinowa) Pisidium tenuilineatum Stelfox, 1918 (Fine-lined Pea Mussel) Sphaerium solidum (Normand, 1844) (Gałeczka żeberkowana) Rząd: Unionoida Rodzina: Margaritiferidae Margaritifera margaritifera (Linneaus, 1758) (Skójka perłorodna) Rodzina: Unionidae Anodonta cygnea (Linnaeus, 1758) (Szczeżuja wielka) Pseudanodonta complanata (Rossmässler, 1835) (Szczeżuja spłaszczona) Unio crassus Philipsson, 1788 (Skójka gruboskorupowa) Ślimak winniczek ? Helix pomatia Linnaeus, 1758. Winniczek to największy lądowy ślimak w Polsce, objęty ochroną częściową. Bywa eksportowany z Polski do krajów Europy Zachodniej (głównie Francja), gdzie uważany jest za przysmak. W niektórych rejonach Polski, z powodu nadmiernych połowów stał się gatunkiem rzadkim. W Rozporządzeniu Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 6 stycznia 1995 roku w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt zezwolono na zbiór osobników o średnicy muszli powyżej 30 mm, w okresie od 1 do 31 maja, na obszarach – corocznie wyznaczanych przez wojewodę. Internautom zainteresowanym szerszym kontekstem prezentowanej problematyki polecam adres internetowy elektronicznej wersji ?Polskiej Czerwonej Księgi. Bezkręgowce?. Tam między innymi: Przyjęte kategorie zagrożeń. Alfabetyczna i systematyczna lista wszystkich gatunków bezkręgowców ujętych w ? Bezkręgowce?. Słownik malakologicznych terminów naukowych. Spis literatury i źródła informacji. Na zakończenie pragnę gorąco podziękować – Panu prof. dr hab. ZBIGNIEWOWI GŁOWACIŃSKIEMU, Kierownikowi Zakładu Ochrony Fauny Instytutu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie za miłą korespondencję oraz ułatwienie realizacji projektu: ?POLSKIE MIĘCZAKI CHRONIONE?!

Płaszczoobrosłe, pochewkowce (Coleoidea, z gr. koleos – pochwa miecza + eidos – kształt), dwuskrzelne (Dibranchia), wewnątrzmuszlowce (Endocochlia) – podgromada głowonogów (Cephalopoda) obejmująca gatunki ośmio- i dziesięcioramienne, u których muszla, w różnym stopniu zredukowana, jest całkowicie obrośnięta płaszczem

Szynszyle i kawie mają trzonowce bez korzeni, które rosną stale jak kły, ponieważ zwierzęta te żywią się pokarmem o dużej zawartości włókien. Gryzonie mają ponadto bardzo dobrze rozwinięty zmysł węchu, słuchu, dotyku (mają duże, czułe wąsy czuciowe na pysku zwane wibryssami) i wzroku (gat. nocne często mają duże oczy

Bezkręgowce (Invertebrata) – zespół wszystkich grup zwierzęcych o rozmaitych planach budowy i różnym pochodzeniu, przeciwstawiany potocznie kręgowcom (Vertebrata) [1]. Jest to sztuczna jednostka systematyczna grupująca zwierzęta wielokomórkowe (Metazoa), wyodrębniane na podstawie negatywnej cechy diagnostycznej – braku szkieletu

gU3Oxk2.